შოთა რუსთაველი – ამ სახელთან ერთად განვვლე მთელი ცხოვრება. მისი სახელობის გამზირზე იდგა ჩემი სახლიც და სკოლაც. იქ დავინახე და განვიცადე ყველაფერი პირველი. რუსთაველის სახელს ატარებდა თეატრალური ინსტიტუტიც, სადაც ვსწავლობდი და თეატრიც, რომლის სცენაზეც ნახევარი საუკუნე ვიდექი.

მეოცე საუკუნის პირველი თაობის ქართველ ემიგრანტებს თავიანთი სოფლებიდან წაღებული ქართული მიწა მართლა ფეხსაცმლებში ჰქონდათ ჩაფენილი და საფრანგეთის ნებისმიერ სოფელსა თუ ქალაქში, თავს თუ არა, ფეხებს მაინც ქართულ მიწაზე გრძნობდნენ. მე კი მიწის ნაცვლად "ვეფხისტყაოსანი" დამაქვს ხოლმე, რომელიც მიწასაც იტევს, ცასაც და იმასაც, რაც მიწასა და ცას შორის არსებობს.

 ბებია და ბაბუა წიგნიერი ადამიანები იყვნენ. მათი ოჯახური ცხოვრებაც "ვეფხისტყაოსნით" დაიწყო. ბაბუამ ოქროს ბეჭდის ნაცვლად "ვეფხისტყაოსნით" დანიშნა ბებია...

 მახსოვს, პატარა ბიჭი ვიყავი. მაშინ ვერის ბაღს კიროვის სახელი ერქვა. კვირაობით წიგნის მოყვარულები იქ იკრიბებოდნენ. თავიდან ჩუმ-ჩუმად, ვითომ საჭადრაკო ლიტერატურის გასაცვლელად და სინამდვილეში ძნელად საშოვარი გამოცემების შესაძენად...

რა მიყვარდა ბავშვობისას "ვეფხისტყაოსანში" და –  გეოგრაფია და ზიჩის ნახატები. ბევრნაირი "ვეფხისტყაოსანი" გვქონდა: ერთი გუდიაშვილის ნახატებითაც იყო, ქობულაძის და, მგონი, საერთოდ ყველასი, ვისაც დაუხატავს, მინიატურებითაც და კიდევ სხვებიც, სულ უსურათოები.
იმის კითხვას აბა სად შევძლებდი. ეტყობა, რომ ვათვალიერებდი,თან რაღაცეებსაც მიამბობდნენ. იქედან თუ დამამახსოვრდა მულღაზანზარი.