უბრძანა: "შვილო‚ რაზომცა მჭირს საქმე სავაგლახია‚
შენი ჭვრეტა და სიახლე ლხინადვე დამისახია‚
მომქარვებელი სევდისა‚ მართ ვითა მუფარახია.
ვეჭვ‚ რა სცნა‚ შენცა მამართლო‚ ჩემი სულთქმა და ახია.
უცხოსა და საკვირველსა ყმასა რასმე გარდვეკიდე‚
მისმან შუქმან გაანათლა სამყარო და ხმელთა კიდე.
რა უმძიმდა‚ არ ვიცოდი‚ ან ტიროდა ვისთვის კიდე;
ჩემად ნახვად არ მოვიდა‚ გავგულისდი‚ წავეკიდე.
მე რა მნახა‚ ცხენსა შეჯდა‚ თვალთა ცრემლნი მოიხოცნა‚
შესაპყრობლად შეუზახენ‚ სპანი სრულად დამიხოცნა‚
ვითა ეშმა დამეკარგა‚ არ კაცურად გარდამკოცნა‚
ჯერთცა ესე არა ვიცი‚ ცხადი იყო‚ თუ მეოცნა.
აწ ესე მიკვირს‚ რა იყო‚ ანუ რა ვნახე და რული!
მან დამიხოცა ლაშქარი‚ ადინა სისხლი ღვარული.
კაცთა ხორცისად ვით ითქმის ისრე თვალთაგან ფარული?!
უცილოდ ღმერთსა მოვსძულდი აქამდის მე მხიარული.
ტკბილნი მისნი წყალობანი ბოლოდ ასრე გამემწარნეს‚
დამავიწყდეს‚ რაცა დღენი მხიარულსა წამეარნეს.
ყოვლმან პირმან ვაგლახ მიყოს‚ ვეღარავინ მინეტარნეს‚
სადამდისცა დღენი მესხნენ‚ ვეღარამან გამახარნეს!"
ქალმან ჰკადრა: "მოგახსენებ მე სიტყვასა დანაყბედსა:
ჰე‚ მეფეო! რად ემდურვი ანუ ღმერთსა‚ ანუ ბედსა?
რად დასწამებ სიმწარესა ყოველთათვის ტკბილად მხედსა?
ბოროტიმცა რად შეექმნა კეთილისა შემოქმედსა?
მე ამას ვარჩევ: მეფე ხარ‚ მეფეთა ზედა მფლობელი‚
შორს არის თქვენი საზღვარი‚ ბრძანებამიუთხრობელი.
გაგზავნე კაცი ყოველგან‚ მისთა ამბავთა მცნობელი‚
ადრე სცნობ‚ არის იგი ყმა შობილი‚ თუ უშობელი.
თუ ყოფილა იგი მოყმე ხორციელი‚ ხმელთა მვლელად‚
მას ნახვიდა სხვაცა ვინმე‚ გამოჩნდების მასწავლელად.
თუ არ ეშმა გჩვენებია ლხინთა შენთა შემცვლელ-მშლელად;
სევდისაგან მოიცალე‚ რად შექმნილ ხარ მოუცლელად?"
როსტანს სიტყვა ასულისა მოეწონა‚ ეკეთაცა;
პირი ხელით დაუჭირა‚ გარდაკოცნა კვლა და კვლაცა;
უბრძანა‚ თუ: "დაგმორჩილდე‚ რაცა მითხრა‚ აგრე ვქმნაცა;
იგივეა მხსნელი ჩემი‚ ვინცა მიწა გამაკაცა".
მოასხნეს კაცნი‚ გაგზავნნეს ოთხთავე ცისა კიდეთა‚
უბრძანეს: "წადით‚ პატიჟთა თავიმცა რად დარიდეთა?
მონახეთ‚ ძებნეთ იგი ყმა‚ სხვად ნურად მოიცლიდეთა‚
მისწერეთ წიგნი‚ სადაცა ვერ მისწვდეთ‚ ვერ მიხვიდეთა".
კაცნი წავიდეს‚ იარეს მართ ერთი წელიწადია‚
მონახეს‚ ძებნეს იგი ყმა‚ იკითხეს კვლა და კვლა დია‚
ვერცა თუ ნახეს ნახული ღმრთისაგან დანაბადია‚
ცუდად მაშვრალნი მოვიდეს‚ მათსავე გულსა ზადია.
მონათა ჰკადრეს: "მეფეო‚ ჩვენ ხმელნი მოვიარენით‚
მაგრა ვერ ვპოვეთ იგი ყმა‚ მით ვერა გავიხარენით‚
მისსა მნახავსა სულდგმულსა კაცსა ვერ შევეყარენით‚
ჩვენ ვერა გარგეთ‚ საქმენი სხვანი რა მოიგვარენით!"
მეფე ბრძანებს: "მართალ იყო ასული და ჩემი ძეო‚
ვნახე რამე ეშმაკისა სიცუდე და სიბილწეო‚
ჩემად მტერად წამოსრული‚ გარდმოჭრილი ზეცით ზეო.
გამიშვია შეჭირვება‚ არა მგამა ყოლა მეო".
ესე თქვა და სიხარულით თამაშობა ადიადა;
მგოსანი და მუშაითი უხმეს‚ პოვეს რაცა სადა;
დია გასცა საბოძვარი‚ ყველა დარბაზს შემოხადა;
მისი მსგავსი სიუხვითა ღმერთმან სხვამცა რა დაჰბადა!
ავთანდილ ჯდა მარტო საწოლს‚ ეცვა ოდენ მართ პერანგი‚
იმღერდა და იხარებდა‚ წინა ედგა ერთი ჩანგი.
შემოვიდა მას წინაშე თინათინის მონა ზანგი‚
მოახსენა: "გიბრძანებსო ტანი ალვა‚ პირი მანგი".
ავთანდილს მიხვდა მოსმენა საქმისა სანატრელისა‚
ადგა და კაბა ჩაიცვა‚ მჯობი ყოვლისა ჭრელისა;
უხარის შეყრა ვარდისა‚ არ ერთგან შეუყრელისა.
ამოა ჭვრეტა ტურფისა‚ სიახლე საყვარელისა!
ავთანდილ ლაღი‚ უკადრი მივა‚ არვისგან რცხვენოდა‚
მას ნახავს‚ ვისთა ვამთაგან ცრემლი მრავალჯერ სდენოდა;
იგი უებრო ქუშად ჯდა‚ ელვისა მსგავსად შვენოდა;
მთვარესა მისთა შუქთაგან უკუნი გარდაჰფენოდა.
გაძრცვილსა ტანსა ემოსნეს ყარყუმნი უსაპირონი‚
ებურნეს მოშლით რიდენი‚ ფასისა თქმად საჭირონი‚
შვენოდეს შავნი წამწამნი‚ გულისა გასაგმირონი‚
მას თეთრსა ყელსა ეკიდნეს გრძლად თმანი არუხშირონი
დაღრეჯით იყო მჯდომარე ძოწეულითა რიდითა‚
ავთანდილს უთხრა დაჯდომა წყნარად‚ ცნობითა მშვიდითა.
მონამან სელნი დაუდგნა‚ დაჯდა კრძალვით და რიდითა.
პირისპირ პირსა უჭვრეტდა‚ სავსე ლხინითა დიდითა.
ქალმან უბრძანა: "ზარი მლევს მე ამისისა თხრობისა;
მწადდა არათქმა‚ რომლისა ღონე არა მაქვს თმობისა‚
მაგრა იცია მიზეზი შენისა აქა ხმობისა‚
რად ვზი ქუშად და დაღრეჯით ასრე მიხდილი ცნობისა?"
ყმამან ჰკადრა: "საზაროსა ჩემგან თქმაღა ვით იქმნების?
მზესა მთვარე შეეყაროს‚ დაილევის‚ და-ცა-ჭნების;
აზრად არად აღარა მცალს‚ თავი ჩემი მეგონების‚
თქვენვე ბრძანეთ‚ რაცა გიმძიმს‚ ანუ რაცა გეკურნების".
ქალმან უთხრა საუბარი კეკლუცსიტყვად‚ არ დუხჭირად;
იტყვის: ~თუცა აქანამდის ჩემგან შორს ხარ დანამჭირად‚
მიკვირს‚ მოგხვდა წამისყოფით საქმე შენგან საეჭვი რად‚
მაგრა გითხრა პირველ ხვალმე‚ სენი მე მჭირს რაცა ჭირად.
გახსოვს‚ ოდეს შენ და როსტანს მინდორს მხეცი დაგეხოცა‚
ყმა გენახა უცხო ვინმე‚ რომე ცრემლი მოეხოცა?
მას უკანით გონებამან მისმან ასრე დამამხოცა‚
შენ გენუკევ მონახვასა‚ კიდით კიდე მოლახო ცა.
აქანამდის ნაუბარსა თუცა ვერას ვერ გეტყვია‚
მაგრა შორით სიყვარული შენგან ჩემი შემიტყვია‚
ვიცი‚ რომე გაუწყვედლად თვალთათ ცრემლი გისეტყვია‚
შეუპყრიხარ სიყვარულსა‚ გული შენი დაუტყვია.
ასრე გითხრა‚ სამსახური ჩემი გმართებს ამად ორად:
პირველ‚ ყმა ხარ‚ ხორციელი არავინ გვყავს შენად სწორად‚
მერმე‚ ჩემი მიჯნური ხარ‚ დასტურია‚ არ ნაჭორად;
წადი‚ იგი მოყმე ძებნე‚ ახლოს იყოს‚ თუნდა შორად!
შენგან ჩემი სიყვარული ამით უფრო გაამყარე;
რომე დამხსნა შეჭირვება‚ ეშმა ბილწი ასაპყარე;
გულსა გარე საიმედო ია მორგე‚ ვარდი ყარე;
მერმე მოდი‚ ლომო‚ მზესა‚ შეგეყრები‚ შემეყარე!
სამსა ძებნე წელიწადსა იგი შენი საძებნარი;
ჰპოვო‚ მოდი გამარჯვებით‚ მხიარულად მოუბნარი;
ვერა ჰპოვებ‚ დავიჯერებ‚ იყო თურე უჩინარი;
კოკობი და უფურჭვნელი ვარდი დაგხვდე დაუმჭნარი.
ფიცით გითხრობ: შენგან კიდე თუ შევირთო რაცა ქმარი‚
მზეცა მომხვდეს ხორციელი‚ ჩემთვის კაცად შენაქმარი‚
სრულად მოვსწყდე სამოთხესა‚ ქვესკნელს ვიყო დასანთქმარი‚
შენი მკლვიდეს სიყვარული‚ გულსა დანა ასაქმარი!"
მოახსენა ყმამან: "მზეო‚ ვინ გიშერი აწამწამე‚
სხვა პასუხი რამცა გკადრე‚ ანუ რამცა შევიწამე?
მე სიკვდილსა მოველოდი‚ შენ სიცოცხლე გამიწამე‚
ვითა მონა‚ სამსახურად განაღამცა წავე‚ წა-მე!"
კვლაცა ჰკადრა: "აჰა‚ მზეო‚ რათგან ღმერთმან მზედ დაგბადა‚
მით გმორჩილობს‚ ზეციერი მნათობია რაცა სადა;
მე რომ თქვენგან მოვისმინენ წყალობანი‚ მედიადა.
ვარდი ჩემი არ დაჭნების‚ შუქი შენი იეფად-ა".
კვლა შეჰფიცეს ერთმანერთსა‚ დააპირეს ესე პირი‚
გასალდეს და გაამრავლეს საუბარი სიტყვახშირი.
გაადვილდა‚ აქანამდის გარდეხადა რაცა ჭირი‚
თეთრთა კბილთა გამოჰკრთების თეთრი ელვა ვითა ჭვირი.
ერთგან დასხდეს‚ ილაღობეს‚ საუბარი ასად აგეს‚
ბროლ-ბალახში შეხვეული და გიშერი ასადაგეს;
ყმა ეტყვის‚ თუ: "შენთა მჭვრეტთა თავი ხელი‚ ა‚ სად აგეს!
ცეცხლთა‚ შენგან მოდებულთა‚ გული ჩემი ასადაგეს"
ყმა წავიდა‚ სიშორესა თუცა მისსა ვერ გასძლებდა‚
უკუღმავე იხედვიდა‚ თვალთა რეტად აყოლებდა.
ბროლსა სეტყვს და ვარდსა აზრობს‚ ტანსა მჭევრსა ათრთოლებდა‚
გული ჰქონდა გულისათვის‚ სიყვარულსა ავალებდა.
თქვა: "მზეო‚ ვარდსა სიშორე შენი დამაჩნდეს ეს ადრე‚
ბროლი და ლალი გასრულ ვარ ქარვისა უყვითლესადრე.
მაშინ რაღა ვქმნა‚ ვერჭვრეტა რა მომხვდეს კვლა უგრძესადრე!
ხამს მოყვრისათვის სიკვდილი‚ ესე მე დამიც წესადრე".
საწოლს დაწვა‚ ტირს‚ მტირალსა ცრემლი ძნელად ეხოცების‚
ვითა ვერხვი ქარისაგან‚ ირხევის და იკეცების;
რა მილულნის‚ სიახლევე საყვარლისა ეოცების‚
შეკრთის‚ დიდნი დაიზახნის‚ მით პატიჟი ეოცების.
მოშორვება საყვარლისა მას შეჰქმნოდა მისად ღაზოდ‚
ცრემლსა ვითა მარგალიტსა სწვიმს ვარდისა დასანაზოდ.
რა გათენდა‚ შეეკაზმა მისთა მჭვრეტთა სალამაზოდ‚
ცხენსა შეჯდა‚ გაემართა‚ დარბაზს მივა სადარბაზოდ.
დარბაზს ეჯიბი შეგზავნა‚ მართ მისგან შენარონია‚
შესთვალა: "გკადრებ‚ მეფეო‚ მე ესე გამიგონია:
ყოველი პირი მიწისა თქვენ ხრმლითა დაგიმონია‚
აწ‚ თუ სჯობს‚ ესე ამბავი ცნან‚ რაცა გარემონია.
