ცნობებია: "მოვიდა სითმე ღარიბი მონა მოყვსითა სამითამონა მონურებ მოსილი, სხვანი მგზავრულებ ხამითა" ;"მონანი ტურფად მოსილნი წესითა იყვნეს სრულითა";"გამოეგება მრავალი ოქროს სარტყლითა მონები". მაინც როგორი იყო მონათა სამოსელი, "ვეფხისტყაოსნის" მიხედვით უცნობია, ერთადერთი, რაც ჩანს, ფრიდონის მონები ოქროს სარტყელს ატარებდნენ. მონათა სამოსელის შესახებ ცნობები არც წყაროებში მოგვეპოვება, გვაქვს მხოლოდ კედლის მხატვრობის ნიმუში, რომლის მიხედვითაც, მამაკაცს, რომელიც მონად არის მიჩნეული, აცვია მოკლე შარვალი და უსაყელო, ყელიდან გვერდზე ჩახსნილი პერანგი, წელზე სარტყლით.სამოგზაურო სამოსელს საქართველოში ეწოდებოდა საღარიბო (ღარიბი - არაბულად მოგზაურს ნიშნავს). ტერმინი "საღარიბო" გვხვდება "ვეფხისტყაოსანში" - ავთანდილმა "წელსა ოქრო შემოირტყა, საღარიბოდ შეეკაზმა". როგორც ჩანს, საღარიბო სამოსელი შინნაქსოვი, ხამი ქსოვილისაგან იკერებოდა - "მონა მონურებ მოსილი, სხვანი მგზავრულებ ხამითა".რა ფორმის იყო სამოგზაურო - საღარიბო სამოსელი, "ვეფხისტყაოსნის"  მიხედვით უცნობია, თუმცა, წყაროებისა და ზეპირსიტყვიერების მიხედვით შესაძლებელია ქართველთა აღნიშნული სამოსელის შესახებ ცნობების მოძიება. მაგ: ერთი ხევსურული ლექსის მიხედვით, ბარამს უბოძა ბატონმა თეიმურაზმა საღარიბო ტყავ-კაბა. იტალიელი მისიონერის – არქანჯელო ლამბერტის გადმოცემით, ოდიშში მამაკაცსუნდა ჰქონოდა კარგი ნაბადი, მეტად საჭირო იქაური წვიმების გამო, და, აგრეთვე, წაღები, დეზები და ყოველივე საცხენოსნო მოწყობილობა.
ზოგადად, სამოსელს აქვს ქვედა და ზედა ნაწილი, ან მხოლოდ ერთ-ერთი, ძველად მათ ზედაგვამს და ქვედაგვამს უწოდებდნენ, "ვეფხიტყაოსნის" მიხედვით ტანსაცმელს ეწოდება "შესამოსელი" ("შესამოსელი შემოსეს დრაჰკნისა ბევრ-ათასისა;") ან – "სამოსელი" ("მისცა სკიპტრა და შემოსა მეფეთა სამოსელითა").ზედა და ქვედა სამოსელის შიგნით ჩასაცმელს X-XII სს-ის წყაროების მიხედვით, საცვალი ეწოდება. ზედა საცვლის სახელებიდან "ვეფხისტყაოსანში" გვხვდება პერანგი ("დიაცმან უძღვნა მრავალი კაბა, ყაბაჩა, რიდენი,//მრავალი ფერი სურნელი, ტურფა პერანგი წმიდები"). ზედა სამოსელის სახელებიდან "ვეფხისტყაოსანში" გვხვდება: "კაბა", "ჯუბა" (ჯუბაჩა) და "ყაბაჩა" (ყაბარჩა).საქართველოში ორივე სქესის ადამიანის ზედა სამოსს კაბა (ყაბა, ეწოდებოდა). ქალისა და მამაკაცის კაბათა შორის განსხვავება სიგრძესა და ზოგიერთ თავისებურებაში გამოიხატებოდა, თუმცა, "ვეფხისტყაოსნის" მიხედვით კაბა მხოლოდ მამაკაცისსამოსელს ერქვა. სიტყვა "კაბა" ნასესხებია სპარსულიდან.
თინათინის გამოგზავნილ მონა ზანგს საწოლში მჯდომი ავთანდილი პერანგის ამარა დახვდა, მაგრამ როგორც კი შეიტყო, რომ თინათინი იბარებდა, "ადგა და კაბა ჩაიცვა, მჯობი ყოვლისა ჭრელისა". როგორც ჩანს, კაბა იყო ჩვეულებრივი სამოსი, რომელსაც პირდაპირ პერანგზე იცვამდნენ; ზღვათა მეფემ "ავთანდილს და ფრიდონს უძღვნა უსაზომო დიდი ძღვენი,//ძვირფასისა უნაგირი, უკეთესი თითო ცხენი,//თითო კაბა თვალიანი, უცხოფერთა შუქთა მფენი"; გასტუმრებისას ავთანდილს ფატმანმა "უძღვნა მრავალი კაბა, ყაბაჩა, რიდები"; ხატაელებზე გამარჯვებული, ინდოეთში ზეიმით დაბრუნებული ტარიელი ამბობს: "ომგადახდილსა მშვენოდეს მე ენიანი კაბანი".
ჟამთააღმწერლის (XIVს.) მიხედვით, ტერმინი "კაბა", როგორც ქართველ მეფეთა ერთ-ერთი სამოსის სახელი, გვხვდება დავით ნარინის (XIIIს. II ნახ.) ამბის გადმოცემისას, როდესაც მონღოლები მოულოდნელად "ზედა დაესხნეს ქუთათისს, აბანოსა და შინა მყოფსა მეფესა, და ძლით შეესწრა ცხენსა: ერთითა კაბითა მარტო ივლტოდა"-ო; ქალის სამოსელად კი კაბა მზითვის წიგნებშია დასახელებული.